ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!

 

 

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ 2 ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ

Ο Μίλακοιτάκου κι ο Σώπακουκοίτα, ήταν 2 πολύ καλοί φίλοι.Μα διαφωνούσαν συνεχώς!

Ο Μίλακοιτάκου, έλεγε Άσπρο.

Ο Σώπακουκοίτα, έλεγε Μαύρο.

Ο Μίλακοιτάκου, έλεγε Κόκκινο.

Ο Σώπακουκοίτα, έλεγε Πράσινο.

Ο Μίλακοιτάκου, έλεγε Μπλέ.

Ο Σώπακουκοίτα, έλεγε Πορτοκαλί.

Και ούτω καθεξής!

Ο Μίλακοιτάκου κι ο Σώπακουκοίτα, ήταν 2 πολύ καλοί φίλοι, που συμπλήρωναν, ό ένας τον άλλον!

ΙΟΥΛΙΟΣ

Κι ο Έρωτας-Κλέφτης, ν' αναζητά
την καινούργια του λεία....
με μιαν Ελπίδα στο χέρι περασμένη,
σαν από πήλινη χειροπέδα!



ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!
ΚΑΛΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ!..

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ : "ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΕ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΟΧΙΚΟ ΣΤΗΝ ΑΡΚΑΔΙΑ"

........Η γή έχει γυρίσει την πλάτη της, σ' ένα αδιάφορο ωχρό αστέρι

για να νομίσουμε τα φώτα, πιο πολύμορφα και μακρινά.

Τα πυκνόφυτα βουνά, βυθίζονται στο Σκοτάδι 

ή ξεπροβάλλουν, σαν αργά Τιτάνια Κύματα!

Οι κραυγές απ τις κουκουβάγιες, διαστέλλουν τις σκιές...

...παράξενοι ήχοι αρμονικοί, εγείρονται.

Απ' το μακρινό κοκκίνισμα της Κοιλάδας όπου το κάρβουνο

που αντλήθηκε απ τα ορυχεία του λιγνίτη, πρέπει να στρωθεί

σε στρέμματα ιμάντες που τραγουδούν την Πυθαγόρεια μουσική

μιας χορδής.

Μια τεράστια τολύπα από καπνό ή απ' ατμό,

υψώνεται σαν το φάντασμα  μιας τερατώδους φλόγας

ή σαν γιγάντιο δέντρο ανάμεσα σε άλλα.

Κι είναι ακριβώς το ίδιο-η τσιμινιέρα , το δάσος κι η νύχτα-

το Ανθρωποφτιαγμένο Φώς!

Έχουμε καταποντιστεί σε μιαν απέραντη Αρχαία Αδιαφορία

Που δεν κοιμάται. Που δεν ονειρεύεται.

Ονόμασε τη Φύση. Αν έτσι θέλεις,

παρότι που ό,τι είναι φυσικό- η γή

που φέρει το λιγνήτη, το εργοστάσιο, η σκοτεινιά

πυ ' ναι ψηλότερη απ' τα Ουράνια-

Αυτή η εκδρομή, που μας χαρίζει την ελευθερία μας

και την παροδική γαλήνη,

όχι γιατί είναι παρθένα ή όμορφη,

μα γιατί δε δείχνει έλεος σε κανέναν-ούτε στον Εαυτό της!

Α.Ε  Stallings

Τα ψάρια...

...αργοκυλάνε ακόμα, στου βυθού το χρόνο!

Ανίδεα για τα γεγονότα

Αγνοώντας για τις εισπράξεις!!

Κυματίζουν....

Χαμογελούν!..Πάντοτε Λυπημένα.

Πάντοτε Αργοπορημένα.

Πάντοτε Άκαιρα!

Άκαιρα πλάσματα , του Καιρού!

Ανόητα από Βαθιά Αγάπη!

Λησμονησμένα...

Βυθισμένα στον Πάτο.

Του χρόνου!

Του Δικού τους!...

Τρελού χρόνου.

Τα ψάρια...

ΑΠΛΩΣΕ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Διώξε τη σκόνη πάνω απ τα τραπέζια!

Άπλωσε το δέρμα πάνω στους δρόμους...

..ονειρέψου τα όνειρα του χορτασμού,

πέταξε μές τα χρώματα του κόκκινου-

-διέσχισε τον δρόμο των κοριτσιών!..

Κάθε βήμα , ένα Ταξίδι

πάνω στη ραφή της αναζήτησης και της στάχτης.

Σκοτεινά Ονειρέψου με, μές τα Λιβάδια...

εμπύρετα να μ' αισθανθείς

στον πνεύμονα και στο στομάχι.

Ψάξε το βαθύτερο σημείο

δίπλα στις πληγές και τα άγια αντικείμενα.

Πήγαινε στο σπίτι...

Valerie Fritsch