........Η γή έχει γυρίσει την πλάτη της, σ' ένα αδιάφορο ωχρό αστέρι
για να νομίσουμε τα φώτα, πιο πολύμορφα και μακρινά.
Τα πυκνόφυτα βουνά, βυθίζονται στο Σκοτάδι
ή ξεπροβάλλουν, σαν αργά Τιτάνια Κύματα!
Οι κραυγές απ τις κουκουβάγιες, διαστέλλουν τις σκιές...
...παράξενοι ήχοι αρμονικοί, εγείρονται.
Απ' το μακρινό κοκκίνισμα της Κοιλάδας όπου το κάρβουνο
που αντλήθηκε απ τα ορυχεία του λιγνίτη, πρέπει να στρωθεί
σε στρέμματα ιμάντες που τραγουδούν την Πυθαγόρεια μουσική
μιας χορδής.
Μια τεράστια τολύπα από καπνό ή απ' ατμό,
υψώνεται σαν το φάντασμα μιας τερατώδους φλόγας
ή σαν γιγάντιο δέντρο ανάμεσα σε άλλα.
Κι είναι ακριβώς το ίδιο-η τσιμινιέρα , το δάσος κι η νύχτα-
το Ανθρωποφτιαγμένο Φώς!
Έχουμε καταποντιστεί σε μιαν απέραντη Αρχαία Αδιαφορία
Που δεν κοιμάται. Που δεν ονειρεύεται.
Ονόμασε τη Φύση. Αν έτσι θέλεις,
παρότι που ό,τι είναι φυσικό- η γή
που φέρει το λιγνήτη, το εργοστάσιο, η σκοτεινιά
πυ ' ναι ψηλότερη απ' τα Ουράνια-
Αυτή η εκδρομή, που μας χαρίζει την ελευθερία μας
και την παροδική γαλήνη,
όχι γιατί είναι παρθένα ή όμορφη,
μα γιατί δε δείχνει έλεος σε κανέναν-ούτε στον Εαυτό της!
Α.Ε Stallings
